Hoe de dag beleeft wordt door een kind van twee.

Dejah Roman schreef deze tekst ooit in het Engels. Ik vertaalde hem voor je naar het Nederlands. Omdat ik denk dat de situaties heel herkenbaar zijn voor veel ouders. Én ik de hoop heb dat het helpt om wat meer rust te bewaren en door de ogen van je kind te kijken als je je samen in zo'n situatie bevind.

“Ik ben 2. Ik ben niet verschrikkelijk…Ik voel me gefrustreerd. Ik voel me gespannen, gestresst, overprikkeld, en in de war. Ik heb een knuffel nodig.”

Toen ik vanmorgen wakker werd wou ik mezelf aan gaan kleden. Maar er werd gezegd: "Nee, we hebben geen tijd, ik doe het wel."

Ik werd er verdrietig van.

Ik wou van het ontbijt gaan eten maar er werd gezegd: "Nee, je gaat knoeien, ik doe het wel voor je.

Ik raakte gefrustreerd. 

Ik wou naar de auto toe lopen om in het stoeltje te klimmen. Maar er werd gezegd: " Nee, we moeten opschieten, er is geen tijd voor. Ik zet je er nu in."

Ik moest er van huilen. 

Toen we er waren wou ik mezelf los maken en uit de auto klimmen. Maar er werd gezegd: " Nee, daar is geen tijd voor. Ik doe dat".

Ik wou weg rennen.

Later was ik met de blokken aan het spelen en er werd gezegd: "Nee, zo moet dat niet, het moet zo..."

Ik besloot dat ik niet meer met de blokken wou spelen. Ik had zin om met de pop te spelen die iemand anders had, dus die pakte ik. Er werd gezegd: "Nee, dat mag je niet doen! Je moet delen!"

Ik snapte niet goed wat ik verkeerd deed maar ik word er verdrietig van, en moest er van huilen. 

Ik wou getroost worden. Maar er werd gezegd: "Nee, er is niets aan de hand, ga maar spelen."

Toen werd er verteld dat het tijd is om op te gaan ruimen. Dat weet ik omdat er steeds tegen me werd gezegd: "Pak je speelgoed en ruim het op." Ik wist niet goed wat ik moest doen, en wachtte tot iemand het me voor zou doen.

"Wat ben jij aan het doen? Waarom sta je daar maar wat? Ruim het speelgoed op, nu!"

••••••••••

Ik kreeg niet de ruimte om mezelf aan te kleden of mijn lichaam te bewegen naar waar ik heen moest. En nu werd ik gevraagd spullen op te ruimen.

Ik wist niet wat ik moest doen. Zou iemand me voordoen hoe dit werkt? Waar moest ik beginnen? Waar moesten de spullen naartoe? Ik hoorde een heleboel woorden maar begreep niet wat er van me gevraagd werd Ik was bang en verroerde me niet.

Ik ging op de grond liggen en barstte in huilen uit.

Toen het tijd was om te eten wou ik het zelf pakken. Er werd gezegd: " Nee, je bent te klein, ik pak het wel."

Hierdoor voelde ik me klein. Ik probeerde wat eten te pakken maar had er geen zin in. Er werd gezegd: "Hier, proef dit eens, eet dit.." en ik kreeg het in mijn mond gestopt.

Ik had helemaal geen zin meer om te eten. Ik wou met spullen gooien en huilen. Ik kon niet zelf van tafel af en niemand hielp me. Ze bleven zeggen dat ik een hapje moest eten. 

Hierdoor moest ik nog harder huilen. 

Ik had honger en voelde me verdrietig en gefrustreerd. Ik was moe en had behoefte aan een knuffel. Ik voelde me niet veilig. Dit maakte me bang waardoor ik nog verdrietiger werd.

Ik ben 2️. Niemand laat me mezelf aankleden, niemand laat me zelf bewegen, niemand laat me mijn eigen behoeften vervullen.

Maar... Er wordt verwacht dat ik weet hoe ik moet delen, luisteren of geduldig moet zijn. Dat ik weet wat ik moet zeggen en doen en hoe ik mijn emoties moet uiten. Er wordt verwacht dat ik stil blijf zitten en begrijp dat als ik ergens mee gooi het dan kapot kan gaan. Maar... Ik weet die dingen nog niet.

Ik krijg niet de ruimte om te oefenen met lopen, duwen, trekken, ritsen en knopen dicht maken, inschenken, serveren, klimmen, rennen en gooien. Of om andere dingen te doen waarvan ik weet dat ik het wel kan. Dingen die me interesseren en waar ik nieuwsgierig naar ben. Dat zijn de dingen die ik niet mag doen.

Ik ben 2. Ik ben niet verschrikkelijk… Ik voel me gefrustreerd. Ik voel me gespannen, gestresst, overprikkeld, en in de war. Ik heb een knuffel nodig.

Vertaling van • Dejah Roman •